زبانحال امام سجاد علیه السلام در هنگام شهادت
من آن گلم که خفته به خون باغبان من نه گل نـه غنچه مانده به باغ خزان من مرغ بهشت وحیام و از جور روزگار ویــرانــههــای شــام شـــده آشــیان من هــفـــتـاد داغ دارم و در ســوز آفــتاب هجـــده ســر بریــده بــود ســایـبـان من زنهای شام خنده به ناموس مـن زدنــد ایــن بــود احــترام مــن و خــاندان من زنــجیرهــا به زخـــم تن من گریـســتند دشمن نکرد رحم به اشــک روان مــن شــام بــلا و طــشت طلا و سـر حسین گـــردید قـــاتل پـــدرم مــیـزبــان مـــن من اشک ریختم زبصراوشراب ریخت بـــا آن کــه بــود آیـۀ کوثر به شأن من من ناله میزدم ز دل او چوب خیزران من تن به مرگ دادم اوسوخت جان من «مـــیثم» خدا جزات دهد درعـزای ما کز نظــم تــو عیـان شده سوز نهان من |